W większości przypadków, wybierając tytuł, który umieszczę na liście filmów do sugeruję się jedynie rankingiem oraz pierwszą recenzją filmu umieszczoną w serwisie imdb. W tym przypadku wystarczył tylko jeden rzut oka na ranking (w tym czasie było to 7.7/10 oraz 3854 głosów) i decyzja została podjęta. Niezbyt często zdarza się, aby film amerykański został aż tak wysoko oceniany. Tak duża liczba głosów świadczy również o jego dość sporej popularności - zapewne głównie w Stanach. Nie zawiodłem się oglądając ten film. Miałem do czynienia z obrazem na najwyższym poziomie.

Dzieło zaczyna się dość spokojnie. Poznajemy parę głównych bohaterów - młodego chłopaka o imieniu Frank (w tej roli Nick Stahl, znany z "Bully") oraz starszą od niego kobietę - Natalie, z dwójką dzieci (fantastyczna Marisa Tomei). Łączy ich dość udany związek, z pozoru dość płytki - bohater stwierdza przed matką: "jestem z nią tylko na lato" - jednak w rzeczywistości dość głęboki. Poznajemy również bohaterów drugoplanowych - rodziców Franka, którzy starają się, aby zerwał ze swoją partnerką. Pojawia się również były mąż Natalie, jednocześnie ojciec jej dwójki dzieci.

Oczekiwałem dobrego filmu obyczajowego i wszystko wskazywało, że się takowego doczekam. Jednak po kilkunastu minutach dochodzi do wielkiej tragedii. Zupełnie niespodziewany zwrot w akcji i szok. Jak do tego mogło dojść? Z początku wielkie zdziwienie - po chwili łzy w oczach. Film przeobraził się w bardzo ciężki i smutny dramat, z bardzo dołującym zakończeniem. Po oglądnięciu takiego obrazu człowiek przestaje wierzyć w sprawiedliwość, zatraca wiarę w sens istnienia państwa, którego podstawowym zadaniem jest przecież zapewnianie bezpieczeństwa. Nikt nie może pomóc, wszyscy są przeciwko głównym bohaterom. Bardzo przybijająca wizja, mająca charakter wręcz samobójczy.

Całość stanowi niesamowity obraz psychologiczny rodziny, która po wielkiej stracie nie może się pozbierać. Lokalni ludzie z miasteczka i znajomi próbują pomóc, jednak ich wysiłki są nadaremne. Przypomniał mi się "Pokój syna" Nanniego Moretti - film bardzo zbliżony, jednak oba dzieła różnią okoliczności w jakich doszło do tragedii. Jeden z nich przepełniony jest jedynie smutkiem i cierpieniem, w drugim zaś dochodzi poczucie niesprawiedliwości losu i wielka chęć zemsty. Niespełniona chęć, dodam.

Dobry, ciężki, dramat psychologiczny. Nie oglądać, gdy jest się smutnym.