Podczas ostatniego sezonu nagrodowego w USA o filmie tym było całkiem głośno. W końcu dotarł on, choć z dużym opóźnieniem, również na polskie ekrany. Jak zwykle bywa z filmami, o których wcześniej sporo słyszałem, trochę się rozczarowałem. Prawda główna para aktorska gra wprost świetnie. Są w swej grze tak autentyczni, że momentami wydawało mi się, że oglądam jakiś reality show z prawdziwą rodziną na ekranie. Wspaniałe i jakże autentyczne reakcje. Jednakże wpadką jest scenariusz. Oczywiście dostarcza nam wspaniałych dialogów między parą małżeńską, a te epizody po śmierci syna - perełka. Jednak sama historia jest dość sztampowa, a już końcówka pochodzi jakby z innej bajki. Film, dzięki aktorom jest bardzo prawdziwy, życiowy. Z tego też powodu bardzo filmowy finał wprowadza dysharmonię. Choć bowiem wyraża on pewnie pragnienia wielu osób, będących w takiej sytuacji jak bohaterowie, to jednak w prawdziwym życiu taki finał ma raczej bardzo żadko miejsce (za to bardzo często spotyka się go w amerykańskich filmach). To niszczy cały wizerunek filmy. Reżyser jakby zdawał sobie z tego sprawę i stara się tę końcówkę jakoś ułagodzić, wpasować w film, stąd brak pełnego katharsis. Jednak krzywda została już dokonana i cała historia zostaje zafałszowana.
Mimo wszystko dla gry aktorskiej można ten film zobaczyć.